Jej ciało tuż obok

ale do jej serca

rok świetlny drogi.

Ona jest motylem,

który tylko pragnie

zapachu falującej łąki

i bukietów słońca.

Gdy nagle czerń

coraz intensywniej i intensywniej

przesiąka błękitny płaszcz -

odzież naszej matki ziemi…

Gdy na ciemnej kopule

już tylko blednące płomyki…

W jej drżących źrenicach

tańczą potwory,

malują się przykre obrazy

bo ona tylko dzieckiem

które się właśnie obudziło

w minionym koszmarze.

Ja wyciągam do niej dłonie

ale już rozumiem, że

rytm serca motyla

tylko za dnia niezakłócony.

W nieprzeniknionej otchłani

Konieczny trud mego serca

I walka za nas dwoje.

Bitwa o jutro,

abyś mogła zwilżyć usta

kroplą porannej rosy,

abyś mogła ocieplić policzki

słonecznym promykiem,

żeby zostały rozwiane

twoje złociste włosy.