Na szczęście jest żyrafa

My tu, panie Kant, nie musimy ruszać się z Królewca,

by obejrzeć żyrafę;

jej długa szyja i u nas potrafi trwać parę sekund,

cierpi tylko na naturalną gigantomanię.

Potrafimy włączyć studwudziestoosobową orkiestrę

wraz z jej rozedrganym wirtuozem,

który zacznie do nas docierać

w drugiej lub trzeciej kwadrze przyszłego roku;

zima znów zaskoczy drogowców.

Ostatnio obraziły się na żyrafę różne wredne kundle;

w samym środku wybiegu,

tylko bardziej za rogiem od filharmonii,

bawią się w permanentną awangardę;

szczeknięcia to taka rozrywkowa narracja,

w dodatku premiera słowa –

każdy ma prawo do jednego szczeknięcia,

ale to żaden dowód,

bo nawet szczekanie można zagrać w innej tonacji.

Na szczęście jest żyrafa,

nie tylko sprawa Królewca.