Aureola (patrz tytuł wiersza) - to nimb świętości, ale też światłości; krąg zakreślany przez naszą własną energię, vis vitalis. W gorsze dni

rozkładam cień parasola
gdy deszcz przesiąka przez skórę

(cytuję z pamięci)

bo nie jestem Wszechmocnym

mam krótkie ręce
które sięgają blatu stołu
i choinki z zielonego szkła

Moja świętość/światłość nie jest niewyczerpana, więc

kręcę światłem wokół siebie
i niewiele dalej

Tyle naszego świecenia, co w robaczku świętojańskim