zasypia na pustej poduszce

i budzi się chociaż nie spała

bielsza niż tabula rasa

zimna wśród skwaru lata

delikatnych skrzydeł żalu muśnięciem

łzy rodzi pustki owoce

zapomniała jak nosić

ułudy maskę na twarzy

martwe są jej oczy

bez uśmiechu

stara i niekochana

ludzi nieprzyjaciółka

samotnością nazywana