mów do mnie proszę – kiedy na postronkach  

puszczają wolno woniejących ziemią  

w samotni pisali o jałowej Eliot  

Tomasz co śpiewał jak dziecko  

o londyńskim moście a przecież  

wszystko się wali  

nie przyłożyłeś ręki do głosu  

staram się nie przyzwyczajać  

do ciszy w ciemności  

mylę cienie z ćmieniem  

wystarczy zmienić zdanie – dalej  

wpadłam na kurs pisania opowiadań  

bardzo krótkich listów  

nie sposób pominąć  

milczeniem skrzyżowane ręce  

na piersiach czasami składasz głowę  

i tylko pobliski mur nie oddycha  

ja też nie czuję się najlepiej  

w płomieniach  

fotel na którym zwykłam obejmować kolana  

przez chwilę obawiam się wyjść za  

księżycowy róg lub krąg garbaty  

grzbiet rodzi nowego ptaśka