Odejdę cicho i niepostrzeżenie. Spakuję do kraciastej torby wszystkie nasze poranki, wypite herbaty, wypady do kina. Docisnę kolanem, żeby wszystko się zmieściło, żebym mogła wyjmować potem te małe drobiazgi jeden za drugim, wspominając, jak to było. Oszukując się, że wszystkie były wspaniałe, wypierając w zakątki nieświadomości te nienajlepsze. Nad niejednym uronię łzę, odnajdę masochistyczną przyjemność w ich oglądaniu. Ale nie będę próbowała wracać. Do pustki, którą razem zbudowaliśmy, długimi wieczorami żłobiąc w niczym. Do słów, które tak uskrzydliliśmy, że nagle odleciały. Do snu, który stał się dwoma osobnymi koszmarami. Będę się bała, że mogłabym spotkać tam tą cząstkę mnie, którą własnoręcznie ulepiłeś. Zostawię ci ją na stole, ale schowaj ją potem głęboko do swojej szafki, na samo dno. Muszę ulepić nową siebie, odszukać swoje dawne pragnienia, myśli, dźwięki. Określić na nowo swoją tożsamość. Zagubiłam się najpierw w Tobie, a potem w ciszy wypełniającej dni, z których każdy był taki sam jak poprzedni.

W zasadzie – nie muszę tego robić cicho i niepostrzeżenie. Po prostu wyjdę. Pogrążony w swoich myślach, których treści dawno już nie znam, nie zwrócisz nawet uwagi na kraciastą torbę stojącą w przedpokoju. Może tylko któregoś dnia zdziwi cię nagły brak szelestu przewracanych kartek mojej ulubionej książki.