Gonitwa po odgłosach

Patataj

patataj donikąd

aż po patataj

zbyt stromego parkuru nędznej wypłaty

Nadchodzi kraina wiecznego remontu

trwanie w mojej gonitwie

bezlitosnym bo w zęby

albo skacz jak ci karzą

skurwysynu

Zamartwiam się na popiół zwęglonym portfelem

gnuśną

przydługą i ulatującą podróżą

zawitam w podróży wszystkim

co znam

osobiście

Więc koniec z zabawą w krwawienie pęcin

Nie bawię się otwartym wysokością

bo będę sypiał znacznie gorzej

niedryfowalny poprzez grawitację

(rzadko kto ją zrozumie a czują ją wszyscy)

Zatopiony w bezpiecznym łonie

zaledwie chwilę temu

upieram się

by przegryźć pępowinę

pęcinę i zwęglony portfel

Rosną mu rozczapierzone szpony nietolerancji

Potem wrogi zgrzyt klucza

niepewny swego

hałaśliwy pisk kobiecego altu i wielka odwaga

tak na kopniaki jak czułości

I już wiem -

nie da sie tego wszystkiego przeskoczyć