Z zachodząca duszą w tle

Zatracam się w zapominaniu.

Liczę niepojęte,

liczę kroki w biegu do lśniących snów.

Powstaję w takim niepokoju,

powstaję w tworzonym

w banale, co niczym Syzyf pcha patos,

w gęstwinie kata, czyhającej na oddzielenie

głowy od torsu

w imię dobrej zbrodni,

w imię jej narodzin.

A mawiał mędrzec, iż ostatecznym zatraceniem

jest potakiwanie duszy.

Czuję, jak zapamiętanie już nie oczekuje mnie tak radośnie

lecz pamięta miejsca  (przez chwilę do chwili)

zatraciłem więc miejsca -

przejścia zamknięte,

pamięć zmurszała,

rozbita głowa, kolana,

pierwsza proca.

A tymczasem w błękitne piersi wgryza się rozstrzeliwanie

takiego błędu w sztuce, tolerancja dla chirurgicznej dokładności –

umiem docenić dawcę piasku w oczy,

podkasać sztywną kieckę dworskiej etykiety,

nasycić niepokój pory deszczowej aż po brzegi.

Na oślep, bez świadomości,

z pękniętą już łatą dobrego imienia.

Tymczasem przedśmiertelny pląs kruszeje coraz bardziej,

owinięty w brudną ewolucję, w porównanie,

odtąd mniej logiczną konstrukcję

popartą bzdurnym prawem.

Zatracam się w pląs – uderzenie wiatru w prawy goleń,

chociaż jedynie lewy przeznaczony do smagania;

ego jak widły, niemal przezroczyste,

doskonale znające rozstaw zapylonej po brzegi piwnicy

liczy każdy krok ku porannej bezsenności.

Etykieta brzydka jak noc.