Moja śmierć (najprawdopodobniej) przyjdzie w niedzielę

Ciągle coś pani zmyśla

zostawia się samej sobie

ciągle też pani powraca

i jest wciąż w innym wcieleniu

Ciągle jest pani przewodnikiem stada

ludzi wątpliwej woli

tak mimowolnie częściowych w tym sanktuarium

jak ustawicznie jątrząca się blizna

która (nigdy) się nie zagoi

skóra wciąż zbyt mokra od strachliwego potu

Ciągle pani zmyśla

że jest tak zniszczalna

jak wiecznie starzejący się staruszek

ciągle wprasza się pani do cudzego stołu

ubiera dusze w odrapane wieszaki na ubrania

które wyrzuci ktoś inny

Droga pani

cóż to za brak intymności

na tym betonie mlecznej drogi

cóż to za zgaśnięcie

że się pani nawet nie zająknie

kiedy połyka

(niczym rosiczka wysysa) mnie

z chityny przyzwyczajeń

Dzwony w (coraz bardziej) pobliskim kościele

prawie głuche

na pani ciągłe tokowanie

W piwnicy niepocięte deski na opał

(tymczasem) skradają się bezszelestnie

do przerażonej (moją nieobecnością) siekiery

Nie zdążyłem zrobić wszystkiego

wszystkiego zrobić nie zdążyłem

Msza o siódmej właśnie się skończyła

bezszelestny wypust żyjących