Punkcja wystudiowanej pozy

Od zawsze do dziesięciu

na palcach

Potem byle nie na swoim miejscu

gęstniejące linie

porwane prosto lub brutalnie

aby mogły mruczeć w nieprzeniknionym

wystudiowanym miłosierdziu

Przybrane pozy

którym bliżej do wybaczenia

że w rodzinnym albumie właściwie nie ma już miejsca

na śmierć

Przecież nie o to chodzi

by prawie nie zostawiać śladów

dziesiętny raz enty upijać się

nad własnym gniewem

spajać się nad starymi datami i wiedzą

iż trzeba żyć bardziej uważnie

zanim wyssie nas życie

Lecz to już tylko kwestia szerokości igły

rozdmuchanej uzdrawiającym osoczem

Przecież i nie o to tu chodzi

by nie patrzeć ludziom na ręce

kiedy liczą

Liczy się tylko dziesięć cieni

tego czasu zupełnie nieważnie przemijającego

co teraz przylega do kogoś innego

Do dziesięciu

a potem już tylko bać się jeszcze bardziej swojej śmierci

która rozwiesi ciało na sznurze

i poczeka

poczeka

wraz z zupełnie przydrożną igłą