WIELKIE PLANY

Tuż po studiach, na nie całe dwa lata przed wydarzeniami sierpniowymi znowu regularnie zaczęłam spotykać się z Lele, która już wtedy od kilku lat pracowała. Wróciłam do rodzinnego miasta i nie bardzo wiedziałam co ze sobą zrobić. Popołudniami, gdy Lele przyszła już z pracy odwiedzałam ją. Przy okazji robiłam sobie półgodzinny spacer w jedną a później w drugą stronę. Teraz nawet sprawiało mi to przyjemność.

Za którymś razem, gdy nie miałyśmy o czym mówić Lele nagle spytała czy nie chciałabym napisać powieści, ponieważ ona właśnie o czymś takim myślała ale nie wie jak się za to zabrać?

Zaskoczyła mnie tym pytaniem. Nigdy nie podejrzewałam jej o skłonności literackie. No, cóż?.. Ludzie miewają różne pomysły. Czasami nawet coś im z tego wychodzi. Uznałam, że w okresie kryzysu ekonomicznego, kiedy wszystkiego brakuje można to zastąpić jakimś wymyślonym światem.

Chyba zdarzyły się w literaturze przypadki napisania jednego utworu przez dwie osoby? – ciągnęła swoje Lele.

Przyszedł mi do głowy tylko duet Pierre Boileau i Thomas Narcejac – nawet zanana spółka autorska. Według ich powieści powstał w 1958 roku amerykański thriller w reżyserii Alfreda Hitchcocka „Zawrót głowy” opowiadający o psychologicznym morderstwie.

Powiedziałam o tym Lele. Chyba wiedziała o co chodzi, bo film był parę razy powtarzany w telewizji.

Chcesz pisać kryminał? - spytałam.

Nie, nie... - zaprzeczyła. - To powinno być coś o dziewczynie takiej jak my, tylko, że jej życie będzie ciekawsze niż nasze.

Nawet zainteresowała mnie.

Wymyśliłaś już coś?

Czy ja wiem?... - zastanowiła się. - Na pewno będzie się fajnie ubierać...

To niewiele – pokręciłam głową. - Nie da się napisać powieści o samym ubieraniu się.

Może ty coś wymyślisz? - zaproponowała.

Zastanowię się – obiecałam. - Tak na poczekaniu niestety, nie potrafię.

Po powrocie do domu rzeczywiście zaczęłam zastanawiać się. Nie spałam chyba przez pół nocy myśląc o tym, jak może wyglądać ciekawe życie?... W końcu doszłam do wniosku, że to co dla mnie jest ciekawe nie posiada walorów literackich i dzielenie się tym z Lele nie ma sensu. W następnej kolejności zrobiłam przegląd interesujących zdarzeń zarejestrowanych w pamięci. O dziwo, moje rozmyślania przybrały kształty mało realne. Snuły się w tym świecie postacie, które podlegały dziwnym przekształceniom - z życzliwych, sympatycznych, komicznych lub obojętnych nagle przeobrażały się w złośliwe potwory czyhające na najdrobniejszy błąd, gotowe w każdej chwili ujawnić swoje odrażające oblicze i zaatakować. Postacie te układały jakieś plany, chowały coś w zanadrzu, próbowały strategicznych rozgrywek, czekały na właściwy moment, żeby odsłonić nieznaną druzgocącą prawdę.. Wszystko to otaczała nie pasująca do całości mgiełka melancholii, bliżej nieokreślonej nostalgii i przekonanie, że piękno tego świata jest tuż, tuż – na wyciągnięcie ręki byle tylko potwory nie przeszkodziły, byle nie doszły do głosu: egoizm, małostkowość i ignorancja. Wszyscy pojawiali się w mniej lub bardziej wyrazistej scenerii ulic, domów, biur, kin i teatrów, kawiarni, parków, bulwarów, plaż i tak dalej a każde z tych miejsc było godne pióra poety. Dziewczyna, która dobrze się ubiera bez problemu mogła pojawić się w każdym z nich. W końcu usnęłam niezdecydowana: o czym chciałabym pisać?

Kilka dni później znów odwiedziłam Lele.

Usiadłyśmy przy stole, poczęstowała mnie herbatą, posłała w moim kierunku ten swój charakterystyczny uśmieszek z ustami ściągniętymi w dzióbek i zadała pytanie, którego należało się spodziewać:

No i co?... Wymyśliłaś coś interesującego?...

Przemyślałam sobie różne rzeczy – powiedziałam – i można by coś z tego wykorzystać ale chciałabym, żebyś ty pierwsza zaczęła tę historię.

Lele niespokojnie poruszyła się na fotelu, popatrzyła w okno, wypiła łyk herbaty i opuściła wzrok na blat stołu.

No, wiesz... Właściwie to liczyłam, że będziesz wiedziała jak to zacząć...

Ale przecież to ty chciałaś pisać. Ja tylko miałam dołączyć się – spokojnie zwróciłam jej uwagę.

Owszem... ale ty zacznij... - upierała się przy swoim.

Jak mogłam coś zacząć skoro nie wiedziałam w czym rzecz?.. W końcu pierwszeństwo należało do inicjatora, który powinien być najlepiej zorientowany w jakim kierunku chce zmierzać.

Powiedz cokolwiek... Zrób jakiś wstęp a ja spróbuję to rozwinąć jeśli będę w stanie. Jeżeli nie, to po prostu powiem ci, że nic nie wniosę do wymyślonej przez ciebie historii.

Nie, nie... Tak to ja nie chcę – zaprotestowała. - Ty musisz pierwsza coś wymyślić.

Dalsze przekomarzanie się z Lele nie miało sensu. Skoro musiałam sama wszystko wymyślić, to żadne towarzystwo nie było mi do tego potrzebne.

A co byś chciała zrobić z taką książką, którą napisałybyśmy? - zmieniłam temat.

Roześmiała się:

Nic... Miałybyśmy tak dla siebie...

Czyli mamy robić to dla zabawy? - upewniłam się.

No, tak... - zgodziła się ze mną.

Ładna zabawa – pomyślałam. - Ja się będę bawić a ona tylko przyglądać się temu.

Spróbowałam jeszcze raz:

Jeżeli tak to ma być to co ci szkodzi zacząć? Przecież pierwsza z tym wyszłaś... Myśląc o pisaniu książki musiałaś o coś zaczepić swój pomysł. Inaczej nie przyszłoby ci to do głowy.

Skrzywiła się, popatrzyła w okno, znowu sięgnęła po herbatę.

Nie... To nie ma sensu. Może damy sobie z tym spokój...

Nie wiem na co Lele liczyła?... Sądziła pewnie, że takie postawienie sprawy skłoni mnie do przejęcia inicjatywy... Ja, tym czasem uznałam, że pomysł Lele nie jest dobrym pomysłem i przyznałam jej rację – dałyśmy sobie z tym spokuj.