Odrealnienie na własną rękę

Obrzydło mi bywać poetą

raz na jakiś czas nosić krzyk zamiast twarzy

skowyczeć jak pies o wasze zrozumienie

by nie utonął mój obolały okręt

który stale noszę przy sobie

dla niepoznaki

Obrzydło mi bywanie w portach snów

bez kompasu rozbieganego  na wszystkie strony

gdy słowa szepczą od rzeczy

taką portową rzeczywistość

gdzie nic nie ma oprócz przenikania się głosek

którym trzeba tłumaczyć świat

i cały jego żałosny smutek

Obrzydło mi

że trzeba sobie czasami przypomnieć

kim się jest w tym kusym dialogu

między wąskimi sylabami

co coraz bliżej grubych znaków zapytania

czy zabrałem to

co mi dano

czy to

co mogłem udźwignąć z tego świata

tak beznadziejnie niewyszeptanego do końca

na własną rękę

której nijak teraz cofnąć