Rynek ring

Wychodzę jak zwykle.

Chłonę ciszę niedzielnego zmierzchu.

W południowo wschodnim narożniku Rynku,

u zbiegu Kościelnej i Polskiej,

dwóch, na oko po trzydziestce,

żylastych szczuplaków

nagle wkracza na ring.

Okładają się pięściami po gębach i torsach;

doskakują, wyginają, odskakują, kluczą.

Jeden trafia więcej, drugi

więcej obrywa.

Czasem któryś wyprowadza

cios z buta.

Trzech, ze śmiechem, komentuje z cicha.

Kilku innych, obserwując z dala,

ma uciechę:

- Nie trza kasy na ring Tyson-Gołota.

Oto Franiu i Kaziu.

- Takich dwóch, jak nas trzech,

nie ma ani jednego.

Jeden lub obaj, padną na bruk za darmo.

- A może jeszcze postawią.

Z trudem zbieram swoją ciszę.

Do północy gonią mnie słowa piosenki:

Bogaci głośno lamentują,

biedni cicho się śmieją...

20 października 2013

Z cyklu Scenki