Klasyka poetyki skoncentrowanej wokół lirycznego, wyautowanego, bezwolnego, w wiecznej inercji "ja"

czerwone światło mnie uspokaja

życie obok ścian mnie zatraca

ciepłe powietrze wyzwala we mnie

imienna samotność mnie pochłania

Człowiek w tej poetyce jest suchym liściem niesionym tam i sam po Kosmosie wedle fokusów odgórnego Losu i tej jego (Losu) ironii