Tęsknotę w sercu noszę, płacząc rzewnymi łzami,

Bo na własne życzenie, miłość swoją straciłam,

Uczucie mnie spętało, w miejscu trzyma więzami,

Jak rzecz bezwartościową,radość także zniszczyłam.

Kochający Orfeusz, odzyskać miłość pragnie

Podąża do królestwa, w którym Hades panuje,

Serce jest drogowskazem,bo życie bez niej blaknie,

Lecz straci ją na zawsze, słowa nie uszanuje.

Fart przeszedł koło nosa, widocznie tak miało być

Weź się w garść Orfeuszu, choć to  nie jest trywialne

Mimo to umysł szepce : `ona mogła dalej żyć,

A ty wszystko zniszczyłeś, zniweczyłeś finalnie.`

Jak Orfeusz tę szansę, ja swoją zmarnowałam,

Spojrzałam przez swe ramię, nie szanując przestrogi,

Emocje ujawniłam,bo szczerze pokochałam

I przez moją głupotę, rozeszły się te drogi.