Przejdź do komentarzyTopola
Tekst 22 z 93 ze zbioru: Wiersze różne
Autor
Gatunekpoezja
Formawiersz biały
Data dodania2012-02-29
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń5885

Topola


ponad pół wieku

pniesz się do nieba

jakbyś nie wiedziała

że to ja mój ojciec

i piaszczysta ziemia

daliśmy ci życie

byś była wśród swoich

o nich szumiała

i łzawiącym deszczem

zmywała gorycz dni

lecz ty zawsze drżąca

wciąż szukasz zbawienia

a ono jest obok

na pobliskim wzgórku

tam gdzie nasz ojciec

i gdzie matka moja

już je odnaleźli

w piaskowej ciszy

  Spis treści zbioru
Komentarze (5)
oceny: poprawność językowa / poziom literacki
avatar
Pięknie
avatar
Właśnie pisałem o topoli z mojego rodzinnego Mazowsza, których razem z moim ojcem posadziliśmy kilkadziesiąt.
avatar
Piękny wiersz. Bardzo osobisty i niezwykle refleksyjny. Bardzo mi się podoba.
avatar
Topole - znany materiał na zapałki - w naszym ludzkim zasyfionym krajobrazie powinny rosnąć wszędzie. To stoickie drzewo bardzo wycisza, wymiatając wszelkie naszej duszy w niebie i na ziemi śmieci i ten świat - przez nas wywrócony - skutecznie reanimując nawet wokół poligonów Semipałatyńska, w Korei Płn., pod Los Alamos czy na w-pach Marshalla
avatar
Oj, topolo ty wysoka,
Głowę masz w obłokach;
Poszum liści, twych gałęzi
Serce moje więzi...
© 2010-2016 by Creative Media
×