ujrzałem tysiące niewielkich pąków

wyrzucone poza ogród

na horyzoncie dotykały nieba

dotknąłem jednego z nich

chociaż głód dokuczał

nie mogłem przełknąć chleba z miodem

był kwaśnym zwątpieniem

niemożliwością poznania łąki

poczułem na dłoni krople rosy

lecz suchy szelest parodii zapachów

gdy promień słońca rozdarł zasłonę z chmur

delikatnie przygarniał niepewność

krzew zdobiły paciorki drewnianych owoców

bez smaku stukały o gałązki

gdy przezroczysty podmuch wiatru

poruszał rzeźbione zwątpieniem

odliczaniem kryształków skrzepłej krwi

dławiły przełyk nadzieją dawno zdeptanych śladów

spowite szarą mgłą

zniekształconym cieniem papierowych krzyży

nawet takie za ciężkie

gdy płonęły na wodzie złudne pragnienia

a wiatr kołysał snem o zakwitnięciu

w czystym krysztale błękitu