*

słońce rozmraża zniechęcenie

krokusy jak oczy matki

przeganiam mgłę znad oczu

i ciszę z lotu łabędzia

`

na twojej dłoni niebieskie żyły

płynę nimi jak rozbitek

nie pomny na sztormy

i nieposkromione żądze

*

kochana to tylko wiatr wyszeptał

com miał powiedzieć

z nim tylko rozmawiam

i z morską tonią

gdzie muszle i delfiny skaczą

*

podaj mi rękę

potknąłem się o życie

smutek i gorycz

oprę się na twojej miłości

co jak tratwa

lekko tylko chyboce się

na fali

*

dzięcioł jest zbyt mały

aby znaczyć cokolwiek więcej

ale to on rozmawia z drzewem

leczy jego rany

rozczula stwórcę nieprzerwaną pracą

*

odejdę w starość zapomnienie

zostawię po sobie dom

syna o orzechowych oczach

córkę która tańczy

w rytmie wiosennego deszczu

i może jeszcze pochyloną jabłoń

co słodkie rodzi owoce