Udaje się żyć z akcentem na pozory. 

Lekkość bytu przychodzi wiosną z naręczem snów, 

odręcznie napisanym listem i alergią na miłość. 

Od niedawna wyraźniej dostrzegam przemijanie, urok cienia, 

ukwieconej jabłoni, obojętność czasu i sensu. Nie dalej niż dotyk, 

niepotrzebny ptakom ale paru chwilom; wdycham noc. 

Opowiadam o minionym dniu, pochylonym nad stawem zmierzchu. 

Słuchasz z uwagą podobną dzieciom. Mówisz - twój głos leczy smutek, 

opuszczony o sekundę zamienia się w westchnienie. 

Żal za tym co będzie, ukryty za strzechą starego domu, gdzie przysiadły bociany. 

Przypomina mi to miejsce gdzie byłem chwilę szczęśliwy, pośrodku lasu z nasłonecznioną polaną 

i urwiskiem schodzącym do nieba.