Pieśń żałobna

Serce krwawi z bólu, z oczu płyną krwawe łzy

Gdy ujrzałem prawdę świata padłem na kolana

Wtedy zrozumiałem mój błąd

Z nieba począł spadać popiół spalonych marzeń

Okryty wilgotną ziemią wracając myślami w przeszłość

Żyjąc życiem, umierając w cieniu kłamstwa

Kłamstwa, które zawładnęło światem

Pragnę uciec, ale nie mogę

Nie wiem czy żyć, czy umrzeć

Błądzę, podążając ścieżką wyznaczoną mi przez los

Chcę, aby to wszystko ustało

Niech przepadnie w otchłań

Niczym opętany przez demona kłamstwa

Który namieszał nam wszystkim w głowie

Przez którego kręcimy się jak na karuzeli

Popadamy w ciemność

Nie chcę by cienie stały się moim domem

Samotność, samotność stała się sposobem na życie

Pieśń żałobna niech zabrzmi nad umarłym światem

Światem którego już nie ma

W popiele grzechów niezliczonych

Zbrodni przez wieki czynionych

Już czas, zabij wspomnienia, które są granicą

Wyzwól się z okowów życia bez sensu

Bóg jest i Boga nie ma

Taka prawda i tajemnica

Wolę swoją czyń, a prawo przestanie mieć znaczenie.