Nostalgiczny, refleksyjny i bardzo wzruszający wiersz, z nutą tęsknoty do tego, co minęło.

Otarcie się prawie o tajemnicę śmierci klinicznej i powrót do życia tutaj, najpierw do widoku topoli z rodzinnego domu, czyli do dzieciństwa, dopiero potem do dojrzałych lat dni dzisiejszych, w blasku świateł neonów wielkiego miasta. Dramatyczny węzeł zawiązany i rozwikłany, jakże poetycko.

...coś znad granicy między ziemią a światłem...

Trzeba umrzeć, by się spotkać z tymi, którzy od nas odeszli.

Liryk Liryk

Optymistyczne tytułowe odroczenie, w sądownictwie znane z wyroków w zawieszeniu, tutaj ma wydźwięk głęboko pesymistyczny.

Spotkamy się, jak już klamka zapadnie

Bardzo dziękuję za komentarze.

Czym są zagadkowe z pozoru liczby 40,5

/w 1. strofie/

oraz 41

/w następnej/?

To stopnie wysokiej gorączki, która dla człowieka może być śmiertelnie groźna. W takim stanie jako chorzy jesteśmy na krawędzi życia.

Czego dotyczy /tutaj/ tytułowe odroczenie?

Odroczenia własnej śmierci,

która to śmierć

w przyjętej przez mówiące "ja" perspektywie filozoficznej

jest jedynym dostępnym nam sposobem, by znowu zobaczyć się i spotkać z śp. Ojcem

Pani Emilio, właściwie Pani zrozumiała. To rzeczywista temperatura ciała na granicy życia i śmierci. A skoro temperatura ciała zaczęła minimalnie spadać, więc spotkanie z nieżyjącym ojcem zostało odroczone. Bardzo dziękuję.