Plączę się we wspomnieniach.  

Daleko im do świętości  

kiedy broczą nadziejami.  

Plączę się w zeznaniach  

na ile zamieszane są w sprawę i odciski  

moje trzy pobożne życzenia,  

a na ile obietnice  

co jak głupie do sera.  

Zostaw to mnie!  

Nauczę zabijać bezkrwawo -  

szarpany na krótkiej smyczy  

nie czuję już ciężaru kagańca.  

Wierzę na oślep,  

ślepnę na odlew,  

nudzi mnie zanoszenie się  

imionami kiedyś znanych mi ludzi.  

Plączę się w sobie z gordyjską dokładnością.  

Wspomnienia, jedno po drugim,  

zapamiętują wszystkie metody dawkowania śmierci.  

Nie wiadomo po co.