Jestem pod dużym wrażeniem swoistego uroku tego wiersza, a zwłaszcza oryginalnego i zdawałoby się, że niecodziennego i niebanalnego połączenia tak zdawałoby się odmiennych sił, jakimi są Bóg i śmiech.

Wiersz mnie porusza i każe się zastanawiać nad treścią. Zaciekawia mnie również krążenie tego "komunikatu" między ty, ja i Bogiem...

Bardzo się cieszę, że wiersz porusza. Dziękuję za dobre słowa. Pozdrawiam!

Już tytuł zaciekawia, to on mnie przyciągnął. Kołysze, ale jak? Przyjemnie, do snu (na przykład :), czy kołysze w znaczeniu - destabilizuje, niepokoi, a może - aż mdli? Choć przeczytałam cały wiersz, i podoba mi się cały, przyszłam tu dla tytułu i przy nim zostanę. A śmiech bliski Bogu, jak wiecie drodzy-zawsze, gdy planujemy ;)

To piękny przykład pieśni gospel. Aż się prosi o jej chóralne na 8 damsko-męskich głosów zaśpiewanie

syn-człowiek pojmuje sen
wciąż wije się talia żyć

(patrz przedostatnia strofa)

to wielka panorama, widziana z Boskiej perspektywy: w tej nieskończonej sekwencji żyć wszyscy synowie człowieka swoim krótkim istnieniem multiplikują odwieczny ZADANY kod swojej /często niechcianej, przeklętej/ helisy DNA

"Kołysze mną Bóg?!"

Bóg ZWALA nas z nóg!
Bóg to nie kołyska
Dla każdego chłystka!

Nie pospolituj się z Bogiem. NIE JEST twoim chłopczykiem na posiłki!

Napisałam

chłopczykiem na p o s y ł k i

Kołysze mną Bug
Na mej łodzi znów
Fala za falą płynie
W kołysce rzeki przeminę