Niedowierzanie  

Sińce pod oczami moim alibi;  

lansują najnowsze trendy  

ślepego przypadku,  

bo przecież im coś bardziej odczute  

tym uświadomione,  

więc kolejnej modzie na nostalgię  

za późno na wyścigi po piętrach.  

Sińce są alibi,  

podkreślają najgłupszy obowiązek,  

wiarę w nieprzemijalność mając  

za najwyższą powinność.  

Strząsają z siebie drobne pęknięcia  

i wysuszanie receptorów bólu.  

Alibi określa,  

jak trzeba kochać to, co się robi,  

inaczej przyjdzie zniknąć bez żadnego śladu.  

Sińce przetrwały brutalne przesłuchanie,  

wykazując pełne ogłupienie  

i oczyszczając całą ciszę z jej zanadrzy.  

Ich wątpliwości pojawiają się  

tylko podczas zadawania idiotycznych pytań  

o stawkę.  

Sam nie wiem jeszcze  

na ile potrafi być śmieszny błazen we mnie,  

czy, mimo wszystko, przehandluje  

królestwo za konia  

kiedy brutalność się skończy.  

Biegnę po kolcach na najwyższe piętro;  

sińce gonią mnie wściekle.  

Ponieważ nie wierzę w przypadki  

podczas krótkich chwil odpoczynku  

wolno zbieram, całymi garściami,  

cierpkie niedowierzanie  

w pointę najzabawniejszego dowcipu błazna.