Siedzę w oknie, skąd wzrok mój po horyzont sięga,

gdzie zachód czerwony słońca nad drzewami się mieni

i liście na drzewach zielone światłem spokojnym oświetla,

i trawę zieloną na łące, i wszystko co wyrosło spod ziemi.

Słyszę śpiew ptaków, więc oczy swoje zamykam

i przeszłość życia swego dostrzegam pod powieką.

Dzieciństwo pierwszych lat, gdy bez smutku i żalu

kochająca rodzina otaczała opieką.

Czasu do tyłu nie cofnę, nie wrócą już tamte chwile.

Najwspanialsze lata, co życia były edenem,

gdy dzień cały na dworze z psem ukochanym spędziłem,

a on, jak te lata, pozostał tylko wspomnieniem

Zapach ciasta na święta, karpia na wigilijnym stole

wspominam z tęsknotą, żalem i sentymentem.

Bajki w telewizji, choinkę i śnieg za oknem,

i zachwyt szczery, prawdziwy nad otrzymanym prezentem.

Spacery z dziadkiem po lesie, ten płacz, gdy wszedłem w pokrzywy.

Wszystko dobrze pamiętam, jakby wczoraj się działo,

lecz czas o sobie dał znać – najpotężniejszy wróg świata

i wszystko co wspomnieniem mi było, jak dym się w pamięci rozwiało.

Nie zobaczę nikogo, kto pozostał mi w sercu.

Kogo czas złapał w bezlitosnych objęciach.

Rodzinę, czasy, pupili, wszystko za czym wciąż tęsknię

zobaczyć mogę jedynie na starych, wyblakłych zdjęciach.

Otwieram oczy i widzę zachód słońca czerwony,

który wieczornym blaskiem oświetla świat mój wokoło,

a ja ze smutkiem, tęsknotą, nostalgią

w ręce swe chowam czoło…