OBRZYDLIWA ULICA /6/

Poszukiwania zdrajcy zaczęliśmy od wyłonienia kandydatów na zdrajcę. Kandydaci powinni byli spełniać odpowiednie warunki. Najlepiej kwalifikowali się aktywiści partyjni – krzykacze przyzwyczajeni do agitacji. Aktywiści utrzymywali kontakty z dużą ilością ludzi, dostawali jakieś dyrektywy z Warszawy, bywali na zebraniach organizacyjnych i we własnym gronie tworzyli różne frakcje. Na ogół niewykształceni, z pochodzeniem robotniczym albo chłopskim, przy czym zdroworosądkowe myślenie przeważnie było im obce. U nich liczyła się poprawność ideologiczna, która często wyrastała na podłożu pokrętnego rozumowania.

Wytypowaliśmy jednego kolejarza. Był uparty jak osioł i zawsze musiał mieć rację. Zdecydowanie nie czuł się związany z grupą, nie potrafił z ludźmi dogadywać się - za to chciał nimi rządzić. Był przy tym człowiekiem o miedzianym czole. Jak ulał, pasował na zdrajcę.

Zaraz jednak pojawił się kontrkandydat o charakterze zupełnie przeciwnym – młody, nie wykształcony ale ambitny, grzeczny wobec wszystkich, nie aktywista ale aktywny, niby szczery lecz chowający coś w zanadrzu, chytry złośliwy lis, który swoje wie. Wprawdzie nie był kolejarzem, wszelako pochodził z kolejarskiej rodziny.

Pozostali, mniej wyraziści odpadli w tych wstępnych eliminacjach.

Zanim jednak zdążyliśmy cokolwiek zrobić, zostaliśmy zaatakowani przez obrzydliwą ulicę. Ciemniaki odwróciły kota ogonem i okrzyknęły nas zdrajcami, którzy nie chcą dogadać się z ludźmi, czyli z nimi i tworzą podejrzaną grupę prowadzącą mętne interesy. Zamiast więc atakować, musieliśmy bronić się. Trudno było wytłumaczyć ciemniakom, że na ich zasadach nie możemy z nimi wchodzić w układy... Nie potrafili pojąć co oznacza słowo „zakaz”. Według nich oznaczało ono, że wprawdzie czegoś robić nie wolno, ale jak się bardzo chce to można...