Kupiłem sobie długi płaszcz,

aż szeleszczę nim po chodniku,

niby szept nienawidzących mnie ust

gonił krok w krok za mną.

Kupiłem sobie długi płaszcz,

brązowy nieprzemakalny – jak glina,

w którą mnie zaklęto,

zanim zdążyłem powiedzieć, kim jestem.

Kupiłem sobie długi płaszcz,

długi jak samotne jesienne wieczory,

jak droga, która pnie się przede mną poza horyzont

po pniu grubym od wczoraj, zmokniętym od dziś

i żywym od jutra...

Płaszcz, jak maska przed ustami,

które uwieczniły kłamstwa swoje pomadką

na moich policzkach, choć wtedy czułem nieba smak.

Płaszcz, jak bilet w tę stronę,

gdzie te oczy – wbijające się w oddech jak kły wampira –

nie sięgną poszukując ratunku jak kiedyś,

gdy składała rozpacz łza po łzie na moim ramieniu.

Płaszcz, zamiast tych wszystkich słów,

których i tak nie zrozumiałby nikt.

2001.01.15

Tytuł i temat zaczerpnięty za zgodą autora pierwowzoru.

Dzięki Czarek.