ze zgliszcz marmurowych marzeń  

zaszeptałem w myśli ich huk  

cienkie ostre krawędzie  

przemknęły przez twarz  

jak jesienna ulewa  

zaskwierczał lód na wydechach spojrzeń  

jest czas leniwce zajadłe tożsamości  

przewlec przez ucho w igle  

owoce obrodzą w nieokreślonym jeszcze jutrze  

wydarzone jak dotąd  

wyleguje się na barkach  

i czyha na odrętwiały pot  

który nie spłynął  

huk beznamiętnie uderza w perspektywę  

serce nadgania roztrwonione argumenty  

decyzja zbyt lękliwa na stanowczość  

istnieję w dosłownym pojęciu punktu  

tak sucho i wulgarnie matematycznie  

na Hamleta jest mnie za dużo  

na siebie niewiele ponad wczoraj

2003-11-20