szumem wiatru śpiewasz zielona dziewczyno 

ołowianym chmurom by błękit odtruły 

i gniewnym aniołom co wśród nich się kryją 

ciskającym pierwsze wiosenne pioruny 

z kolejnym pomrukiem złość bardziej się wzmaga 

przecinając niebo arteriami błysków 

nie próbuj ich nawet teraz obłaskawiać 

cierpliwie zaczekaj aż wszystko ucichnie 

przerwij pieśń radości zielona dziewczyno 

nikt jej nie usłyszy skowytem głuszonej 

wichru gdy szaleńczy taniec rozpoczyna 

niczym ćma wabiony by rzucić się w ogień 

rozjuszony burzą nie kryje wściekłości 

wiruje opada to wznosi się w górę 

co z sobą uniesie z impetem znów strąci 

nie odpuści drzewom niszczy nie żartuje 

dzień zniknął tak nagle utonął w ciemności 

a słońce runęło w przepaść bezpowrotnie 

zbyt łatwo się dało z firmamentu strącić 

zielona dziewczyno ty zdołasz je podnieść 

znów ognista gałąź rozrywa sklepienie 

grzmotem razi ziemię a jasność oślepia 

pierwsze tłuste krople i zaraz ulewa 

oczyszcza powietrze z naturą się jedna 

i nagle ustaje świat w kałużach tonie 

przenikliwa cisza aż pulsuje w skroniach 

pojaśniało niebo znów jest tak spokojnie 

zielona dziewczyno trzymasz słońce w dłoniach