deszczowe spojrzenia jak motyle bez skrzydeł  

ciężko opadają w głębię ciszy  

trzepocząc jeszcze uśmiechem  

przyłapanym na aktorstwie  

wobec właściciela ust

skradziono wyłamano drzwi  

powiedziałby jeszcze czas wypatrujący z okna  

i zasłonka podniesiona przez westchnienie  

zachodzącego nieba ostatnio spadającą gwiazdą

tak zawsze przemykał gdzieś między chwilami  

upchanymi słowem uciekającym spojrzeniem  

przepowiadał jedynie rękę jak puszkę Pandory  

pożerając smutki uściskiem źle odbieranym  

i za bardzo w stronę ramion  

choć nigdy nie powiedział nic więcej

2001.07.17