Drzew, co już się zakorzenią,  

przesadzać nie można.  

Uschną prędzej lub później.  

Podlewanie niewiele się zda.  

Potem pociąć tylko  

i spalić na kominku. 

Rozłamane po burzy 

można podeprzeć belkami. 

Posmarować wapnem 

i liczyć, że nie spróchnieją. 

Może jeszcze zakwitną, 

wydadzą owoce. 

Cierpliwie trwają. 

Nie jęczą nad losem. 

Znoszą szarugi i wiatry. 

Nie krzyczą na scyzoryki 

ryjące serca i inicjały. 

Dźwigają swój ciężar, 

huśtawki i hamaki. 

Uschną. Na meble. Na opał. 

Na wieki. 

2015.03.18/23