Jeszcze tylko jedno spojrzenie 

w głąb siebie, 

jeszcze tylko jeden dialog 

z sobą samą, 

ostatnie odbicie w lustrze 

moich oczu 

wsetchnienie pozostawione 

gdzieś z boku 

usłyszane odgłosy nocy i mroku. 

Minie groźna noc 

i wyjdzie złote słońce, 

wyciągnę rękę , 

aby je zatrzymać. 

Teraz mam pewność, 

że jestem szczęśliwa, 

że nie dotykam stopami ziemi, 

że los mój się odmieni 

i jak szelest jesiennych liści 

przed burzą 

z letargu niepewności 

mnie obudzą 

i dadzą pewność 

i siłę  

i wiarę, 

że nie trzeba bać się wcale, 

że przed chorobą nie  

wystarczy się bronić, 

ale zaciekle atakować 

aby swe życie na dobre zachować.