zasuszam spojrzenie na oknie 

jest od północy więc nie razi 

jaźń słońca podlewa pragnienie  

na szkle zakwitnie pąk słów płonnych 

zielone badyle storczyków 

tkwią jak przybite ja nie czekam 

aż przyjdzie im barwić parapet 

znów po swojemu róż biel fiolet 

w wazonie różyczki bez wody 

nie chcą usychać bo za późno 

szept wiatru czaruje przedwczoraj 

do ust spragnionych bez ust kropli 

w pamiętnik zaszyte stokrotki 

tlą się zapachem gdzieś na stronach 

aż majem krew barwią świetliście 

by znów płonęła tak jak wtedy 

2015.09.07