To nie pełnia

balonem panów Montgolfier

odęta - zawiesiła się

białym pęcherzem na linach blasku -

Ani drzew niemych

srebrne reliefy które

kosmiczny oprószył kurz

ponieważ Wszechświat pustki nie zna - -

Ani chmur pościel zgnieciona

(gdy z przypływem nadchodzą burze)

a Księżyc-Luna inkubem dręczona

tuli w promieniach erotyczne iluzje - - -

Ani pod wojłokiem

z lazuru utkanym - schowany

przed słonecznikiem nów niby

żądło co jabłek wonią nabrzmiewa - - -

Lecz jedynie

z (handy) - mojej komórki

pozytywka cylinderkiem nawija

Księżycową Sonatę - - -

Pana Ludwiga van Beethovena

- - -

podzwaniając - - -

- - - wołając

cząsteczkami Światła - - -

- - -

19.08.2007