Droga Marto,

osobliwie moja prośba do Ciebie. Rzuć, proszę, okiem na mój wiersz "Fioletek, i", i napisz swoją opinię.
Mało poważna komentatorka nie tyle mnie obraziła, co zraniła.
Wiersz, jak zawsze podkreślam, podobać się nie musi. Istnieją wszak inne, niekoniecznie związane z dawaniem ocen, przesłanki.

Na temat naszych sierocych tęsknot zapewne nieraz napiszę.

Bardzo serdecznie pozdrawiam :)

Dziękuje befano za przystanięcie:) Przeczytałam wiersz z przyjemnością :) Pozdrawiam :)

Droga Marto,

podaj imię Twojej Mamy, to się za nią pomodlę. Za Twój komentarz pod moim wierszem dziękuję najserdeczniej :)

Bardzo uczuciowy tekst.
Pozdrawiam Panią Martę:)

Moja mama miała na imię Danuta . Pozdrawiam z podziękowaniem :)

Pozdrawiam pana Zbyszka z podziękowaniem za poczytanie:)

Droga atram,

smutna jest ta Twoja tęsknota, ale każdy przeżywa inaczej. Ładny wiersz.

Najbardziej bolało mnie współcierpienie i bezpośrednie rozstanie. Miałem szczęście - zdążyć na czas i być do końca. Nigdy ich nie straciłem, toteż, moja tęsknota jest jak:
"LINIA ZA LINIĄ" i Oni o tym wiedzą.


Szczęśliwie tęsknić za najbliższymi, to cudowny przywilej. Tego życzę każdemu.


Linia za linią, punkt za punktem
Krzywizny cisną się już same
Kreślę postacie co mi drogie
W myślach, więc zbędny tu atrament

Wdycham zapachy wiecznych wspomnień
Klisze co zżółkły znów odkurzam
Cierpliwie mieszam czas i przestrzeń
W kolejny wymiar się zanurzam

By wreszcie dotknąć drzwi znajomych
Wspiąć się na palce odrobinę
Przekręcić kluczyk, lepki łzami
Usłyszeć ciepłe - TO NASZ SYNEK

oj, potrafisz wzruszać jak mało kto

leżę cichutko bojąc się spłoszyć
myśli że byłaś przy mnie tej nocy

Esencja magii tej sceny

Piękny, sentymentalny wiersz.

Z takiej szansy ja nie skorzystałem, i nie będę jej chciał.
Nie każdy potrafi tak pisać o wspominaniu Najbliższych. Naprawdę.
:)

Pięknie dziękuję za chwile ze mną :)Pozdrawiam :)

Nietrafiona ilustracja zakłada, że dorosły człowiek trwa w dozgonnej żałobie po śmierci matki... co przecież nie jest prawdą, skoro powszechny los porzuconej (m.in. w domach starości) wciąż żywej - i tej samej - matki rzeczonej żałobie codziennie przeczy.