pastelowe astry dopełniły lata

przygięte jabłonie owocem brzemienne

poranki zamglone już podszyte chłodem

jesienną nostalgią zamieszkały we mnie

i słońcu do nieba trochę za wysoko

ustało przybladło coraz więcej cienia

a myśl kiedy ciepła i światła za mało

prognozą pogody stan ducha odmienia

obłoki obrosłe w nadąsane chmury

leniwie i ciężko zawisły nad ziemią

łzą w oku się kręci niedosyt błękitu

gdy złoszczą się deszczem lub straszną ulewą

a wiatr to nie wietrzyk przyjazny swawolny

gdy muskał zalotnie nie szczędząc rozkoszy

spoważniał zapomniał że kiedyś był miły

przenika po dreszcze gdy się rozpanoszy

i jak tu nie tęsknić nie wpaść w melancholię

gdy plucha do serca bezkarnie się wkrada

zalegnie wilgocią do samiutkiej wiosny

kiedy za oknami wciąż pada i pada

a na progu jesień z bukietem chryzantem

podarty parasol schlapane kalosze

uśmiecha się lekko i szepcze do ucha

kolorem tych kwiatów dziś piękno roznoszę