Jest jakaś magia w starych fotografiach, 

że godzinami można je oglądać; 

czas uwięziony do przyszłości trafia, 

chociaż wiekowy – chwila ciągle młoda. 

Sepia oddaje należną cześć przodkom: 

w czarnym surducie dobranym do pozy, 

w sukni z koronek – chciałoby się dotknąć, 

oczy przymrużyć, by obraz znów ożył. 

W rysach poszukać znanego odbicia, 

skopiowanego w skrętnym kodzie helis, 

jak zapis stwórcy, którego nie widać, 

przechowywany dla potomnych mieli. 

W końcu zapytać – jak było, dziadkowie? 

I w zamyśleniu godzinami słuchać 

o dawnym czasach, nikt tak nie opowie, 

niźli zbłąkani w życia zawieruchach. 

Patrząc na zdjęciu w oczy protoplastom, 

myśleć, co dzisiaj można by powiedzieć – 

jak podziękować? Choć ich życie zgasło, 

trwa w zawieszeniu na genezy drzewie.

Zbigniew Jaszczyk