pisała arendt zło jak robak

jawne i cierpliwe

sadysta za ścianą

co wita z uśmiechem sąsiada

dziecko większe od strachu

dłonie jak zapchane ulice

które nie mają gdzie uciekać

trawy płoną szybciej niż włosy

myśli jeszcze nie ostatnie

zawsze pierwsze w opatrzności

praca jak każda

można oczy przeleczyć rumiankiem

widokiem rzeki co zaraz zapomni

potem róże bardziej pachną

skóra jak wężowa w płatach

nie uwiera dzień

na obiedzie podanym u żony