Bądź myślami w mojej głowie, niech wracają nieustannie,

tworząc kombinację zdarzeń, która wzbudza wyobraźnię.

Muzą, szukającą wiecznie zagubione gdzieś natchnienia,

czy w poezji, czy muzyce, czy gdy tańcząc kroki zmieniam.

Architektem skrytych pragnień, które budzą myśli w nocy;

niepokoją je przez chwilę, by z powrotem do snu wkroczyć.

Wzorem, co odciska piętno, zostawiając gamę wspomnień;

od ponurych po urocze – nieprzerwanie mówią do mnie.

Rogiem obfitości uczuć, wciąż zgłębianą tajemnicą,

gdy rozleją się po świecie, chłonną pustkę serc nasycą.

Budowniczym trwałych mostów – które łączą brzegi tęsknot –

rozstawianych w pocie czoła nad rutyny rwącą rzeką.

Drogowskazem krętych ścieżek, by nie zgubić się w podróży

i do krain przebaczenia trafić, gdy się czymś zasłuży.

Szlakiem wytyczonych celów, zbieranego doświadczenia;

podążając w ich kierunku, co przyjęte już nie zmieniać.

Aniołem duchowych świątyń, by przez życie suchą stopą

przejść jak Mojżesz po dnie morza, zanim fale zło zatopią.

Światłem, co rozjaśnia pamięć, aby w mroku czuć się raźniej,

zanim płomień życia zgaśnie, grzebiąc koszmar wyobrażeń.

Zbigniew Jaszczyk

foto net