Odejdę po cichu, wręcz niepostrzeżenie,

przyziemne marzenia zabiorę ze sobą,

a spis niespełnionych za życia zamierzeń

wypełni mi pustkę – złożony do grobu.

Byleby po sobie choć ślad pozostawić

jak pieczęć, co trwale odciska wspomnienia,

w umysłach najbliższych nakreśli obrazy

dopóki i te nie rozpłyną się w cieniach.

Czym była wędrówka ziemskimi ścieżkami

i gdzie zaprowadzą, gdy czas się zatrzyma?

Czy kiedyś w ogóle odpowiedź poznamy?

Czy wskaże nam drogę wiodącą do nieba?

Czy jutra nie będzie? Świadomość umiera?

Choć dzisiaj podsuwa niepewny scenariusz,

że ja, nie zakończy się tu ani teraz,

a postać przybierze właściwą dla duszy.

A może to imię wyryte w granicie,

przybrane powagą subtelnych metafor,

pozwoli uwięzić w kamiennej pamięci

historię człowieka, co oparł się czasom.

Zbigniew Jaszczyk

foto net