Zechciej dzisiaj ze mną pójść na koniec świata,

porzuć beznadziejny odrętwienia stan,

niech nam miłość każe znowu ręce splatać,

przy tym to marzeniu prozaicznym trwam.

Zostawiając odcisk uczuć, nie sądziłem,

że gdy wrócę tu po latach, będzie tkwił

i zastanę wspomnień żywą skamielinę,

która wciąż pamięta radość tamtych chwil.

Spacer pustą plażą przy gasnących słońcach

uwięzionych w zmarszczkach załamanych fal,

które przeganiały nas na ląd bez końca,

zacierając wszelki po miłości ślad.

Całonocnych rozmów przy świetle księżyca,

kiedy w oczach miałaś Perseidów blask

i ciał przenikanie jakby świat nie istniał,

a marzenia dla nas zatrzymały czas.

Choć uleciał z wiatrem zapach twoich włosów

i smak pocałunków wciąż spragnionych ust,

to zapomnieć o tej miłości nie sposób,

połączonych w jedno ciało dwojga dusz.

Zbigniew Jaszczyk

foto net