Wiesiek cerwony był na gębie ,ino mróz go szcypoł,bo to nijak w sobote ni móg se przypomnic,kajdy jes ta droga.Niby to spotkoł Jagne,ale nie.Ona była ze swoim chłopym.Co by tu nie mówić i kwita.Zaszed do Śmiloków,spojrzoł na obore i sie wzdrygnoł.Toć ci krowa wylazła przez owarte dźwi.Zmarznie laboga i bedzie smród na wsi.Pomysloł,że jom najipierwy zagoni do obory,a oni to muszom siedzieć w chałupie i żywy duszy nie widzom.Krowa to krowa,prawie świnto,bo przeca trza coś źryć,a i pon bócek pedzioł,że w niedziela przy szopce stojom zwierzenta.Wystraszył sie,że jakby sie tak nie doj Bóg rozryczała,to by było.Za pirona ni móg se przypomnieć,czy krow w ty szopce była czy ni.Wzioł jom na powrózek i zaciongo na siłe do stodoły.Krowa sie zaparła,jak osioł,ale wlazła.

Wszed do chołupy i godo

-Co wy serca w sobie ni mocie?!Krowa wom sie spuściła zpowroza!Wylazła ze stodoły.

-Już ci no.Co stary nie zawirosz dźwi!

Matka staro od Śmiloków morde miala jak ksiondz w kościele na ambunie.Cerwono jak burok,i na wszyskich sie darła.

-Ano-Mietek sie wystraszył i stary Śmilok chyba tyż,bo ino fajke zgasił,tytoń wysypoł i podszed do obrazka świntego sie przezegnoł.Krowa to krowa.Trza o niom dbać,jak o babe bo mlyko daje.

Staro Śmilokowo tyko spojrzala na nigo i machnyła renkom.

-Wy ta chłopy swoje mocie.Jaby nie baby,to byście nie wiedzieli któro krótszo noc,i tyla wom powim.

-