Gdy przeczytałem i przetrawiłem pierwszy wers, oczekiwałem na coś ciekawego, innego, odmiennego w formie i treści. Po każdym następnym wersie moje nadzieje bladły, aż wreszcie całkowicie zniknęły. Zamiast poezji wyszła publicystyka udająca poezję. To wcale nie oznacza, że w poezji nie można pisać o obyczajach. Można i nawet trzeba, ale nie w ten sposób. Idealną formą byłaby satyra. Natomiast w Twoim tekście są niemal same niepoetyckie "oczywistości".

Puenta, ale tylko ona.

:) czy admin może przenieść do satyr ?

wiesz co, Estero? może js i nie masm poejęcias o poezxji - ale mnie się to szalenie podoba :):):)

Powiało Szymborską Noblistką :))))

Każdy autorytet opiera się na postrzeganiu, a ono z kolei - na pryzmacie "judasza", przez jaki "widzimy". Tyle "widzimy" - ile nam tego "widzenia" udostępniono.

Przysięgający na wszystkie świętości Judasz w wierszu ma dwojakie znaczenie - to biblijny zdrajca - Iskariota, ale też malutkie, zawężające pole widzenia szkiełko - dziurka od klucza w drzwiach. Patrząc przez wizjer, możemy przysiąc, że "widzieliśmy"... tylko pytanie, ILE?? oraz CO?!

Zamykanie wolnej przestrzeni kolejnymi drzwiami (ogrodzeniami, bramami, furtkami, murami etc.) - to manipulacja na naszej świadomości.

Wielowymiarowa konstrukcja, wyraz wyrazu i przesłanie wiersza - GENIALNE