Jacek Bronikowski herbu własnego przegladał się w zwierciadle. Dotykał czoła, głaskał brwi, przesunął czule opuszkami po złamanym, krzywo zrośniętym nosie. zwilżył językiem usta, poprawił osełedec.

Potem przechadzał sie po komnacie i ogladał obrazy, dawne bronie, zbroje dziadka spod Kircholmu. Była tez ułamana tarcza stryja spod Grunwaldu, a także zdobyczna bandera krzyżacka, której Bronikowscy nigdy nie oddali. Czerwony łeb tura w białym tle. Kiedy już Bronikowski nasycił sie pieknem, wspomnieniami, sobą, wszystkim tym cudnym,paradnym, godnym jego, to podszedł do okna.

A tam stała córka pana Hrebeckiego. Stac musiała, bo przywiązano ja do pala. Z zawiązanymi oczami. Tak to sobie Jacek Bronikowski wydumał- porwać, przywiązać, pokazac że ze mną żartów nie ma. Hieronim Hrebecki kupił szlachectwo, dziad, pludrak, łajza! I jeszcze śmiał upominac się do niego o wyimaginowane spłaty długów.Łajza i pludrak jeden!

– Odwiązac i przyprowadzić!- Bronikowski otworzył okno, wychylił się, krzyknał- Tylko łapy przy sobie!

Kiedy ludzie przyprowadzili przed niego Barbarę Hrebecką, zapłakaną, posiniaczoną,zrozpaczoną i wystraszoną, Jacek Bronikowski wyjał ze szkatuły spory mieszek.

– Masz, zawieziesz ojcu, wyliczone do grosza. Ja mam honor, ale on mnie zniesławił po urzedach. Dlatego przy palu u mnie stałaś. Jedź z Bogiem…Moi ludzie odprowadzą cię do granicy włości.

Rozpłakała się. Zabrali ją, wyszli. A Jacek Bronikowski pomyslał, że honor jest tylko jeden. Dlatego policzył się z procentami.