SZKLANA KULA

Przezroczyste ściany

wokół ład przestrzeni

Szklanej tafli serca

już nic nie odmieni

Zdarte już paznokcie

o podłogę krzyczą

Szukając ucieczki

życia cienką smyczą

Idealnie gładka

kryształu źrenica

Wygląda złowrogo

ze swego oblicza

Płaczą spiłowane

krwią opuszki palców

Nie zatańczą więcej

pląsających walców

Wciąż tą samą drogą

żłobiące koryta

W bezdźwięcznym skowycie

ust już nie domyka

Poszarpane łachy

u kostek rzucone

Pociemniałe oczy

solą zakropione

Strudzone powieki

pepękane wargi

Przykładając ucho

nie usłyszysz skargi

Niedźwignięty balast

do nogi przykłuty

W gardle się korzenią

rozpaczliwe druty

Nadzieja bezpańsko

w rogu kąt skopana

Kartaczem podłogę

szoruje w kolanach

Wiara w życie z dala

knebel ma na ustach

Na jej oczach wstęgą

przepasana husta

Nadgarstki obdarte

wstydem się rumienią

Zalana posadzka

mieni się czerwienią

Roziskrzone oczy

buhają płomienie

Resztką siły znaczą

ścigane marzenie

Spracowane dłonie

ostatnim wytchnieniem

Raz jeszcze szukają

mocno swym spojrzeniem

Jednej nierówności

w perfekcyjnej gładzi

Smugą czerwoności

ciało się prowadzi

Zimna szkła powłoka

w pełni doskonała

Nawet małej rysy

na sobie nie miała

Nie ma już ucieczki

Nie ma innej drogi

Wokół zapal świeczki

Znajdź swój spokój błogi

* * *

Spoza szklanej kuli

rzewny śpiew słyszany

To na do-widzenia

Kark już  p o ł a m a n y . . .

by:

Elfik

12.11.2011