- Myślałem o tym i o legendzie o istnieniu Darkttiga – potwora z bagien Mandartu. Ale przecież to tylko legenda. A ty, czy wiesz o niej coś bliższego ?

- Wiem tylko tyle, że ta kraina nie przepada za żadnymi przybyszami. – odparła krótko, nie patrząc na mnie wcale. – Poza tym kiedy nie ma mrozu rzadko kiedy przestają padać tam deszcze a burze zmieniają wszystko w trzęsawisko i błotną pustynię, nie do przebycia przez pojedynczego wędrowca.

- Opowiadasz o tym miejscu tak, jakbyś właśnie stamtąd pochodziła.

- Urodziłam się i wychowałam na Nowym Io koło Saturnina, w otwartym układzie. Wierz mi, to najpiękniejsze miejsce w kosmosie. Potem zachciało mi się wojaczki. Wstąpiłam do oddziału najemników wyruszających na Olcoppe trzy anzy temu. Oprócz mnie nie ma już nikogo z oddziału...

Patrzyłem prosto na jej twarz, której wyraz w tym momencie był trudny do określenia. Wydawało mi się, lecz było to zaledwie pierwsze wrażenie, że śmierć jej towarzyszy nie była dla niej czymś szczególnie przykrym ani wstrząsającym. Zresztą, dla niej nie byłem nikim aż tak szczególnym, abym mógł o to zapytać. Zdawałem sobie jednak sprawę z mojej wyjątkowości oraz z faktu, że odkryła przed chwilą coś nowego, z ludzkiego punktu widzenia prawie niewytłumaczalnego bo przecież, bez wątpienia, należała do humanoidalnej rasy. Była jednak najemnikiem, więc śmierć, zabijanie oraz cierpienie zadawane innym musiała mieć zakodowane w genach. Ja jednak patrzyłem na nią zupełnie inaczej, jak nigdy na nikogo innego, nawet na Hekawe, która była moją pierwszą kobietą. I bardzo mi się podobała.

- Myślisz, że dotrą tutaj przed nocą ? – jej nagłe pytanie wyrwało mnie w końcu z zadumy.

- Kto ? Mrówki ? Nie sądzę. Jeżeli dobrze obliczyłaś dystans to nie powinny pojawić się tutaj wcześniej jak w południe jutrzejszego dnia. Do tej pory nas już tu nie będzie. Oczywiście, jeśli zdecydujesz się wyruszyć wraz ze mną.

cdn...