Adolf Hitler. Inflacja nie bierze się stąd, że do obrotu trafia więcej pieniędzy, lecz powstaje jedynie, gdy jednostki żądają więcej pieniędzy za tą samą pracę. Tu powinno się interweniować. Musiałem też wyjaśnić dr Hjalmarowi Schachtowi, że powodem stałości naszej waluty jest KZ.

Nie wiem dlaczego, ale niczym nieuzasadniona tęsknota za Hitlerem, którzy weźmie to wszystko w garść i wprowadzi porządek, cały czas krąży w powietrzu. Wielokrotnie to słyszałem z ust prostych ludzi. A cytat ten dowodzi, co na ten temat sądził ten wytęskniony. I doskonale oddaje jego sposób postępowania z ludźmi pracy. Pracownik żąda podwyżki za swą pracę? – do obozu go. To samo, jeśli bredzi coś o BHP i warunkach, czasie pracy. To jest rzeczywistość pracujących w hitlerowskich Niemczech, dość odległa od mitycznych wizji robotniczego raju. Owszem, Adolf wziął to wszystko w garść, ale w sposób dość nieoczekiwany przez popierających go robotników. I owszem, Adolf wprowadził pewien porządek w układy między pracownikiem a pracodawcą. Bardzo zresztą wygodny dla pracodawcy, bo ten miał w sposób maksymalnie efektywny produkować i świadczyć usługi, bez kłopotania się, co o tym sądzą jego pracownicy.

Drugim aspektem tej pięknej myśli Adolfa jest ten nieortodoksyjny sposób patrzenia na ekonomię i gospodarkę. Zwany „czarodziejem finansów”, dr Hjalmar, dość sprawnie pomagał Adolfowi w realizowaniu takiej wizji. I nawet jeśli dziś wielu podważa takie podejście ekonomiczne, wytyka jego fałsze, to trzeba pamiętać, że system ten działał przez lat 12. A do jego eliminacji z kręgu liczących się doktryn ekonomicznych nie doprowadził jego krach, wynikający z zaniechań i błędnych działań, ale militarna klęska w wojnie z dwoma mocarstwami i koalicją wspierających ich państw – w tym momencie przy Adolfie w sojuszu trwali tylko efemeryczno eteryczni, realnie nieistotni. Dziś nazwano by ich wirtualnymi sojusznikami. Co więcej, szczytowe osiągnięcia gospodarki Adolfa przypadają na rok 1944, a spadek produkcji i upadek gospodarki jaki następuje w 1945,  to nie efekt przegrzania koniunktury, czy czegoś pokrewnego, ale fizycznego przejęcia zakładów przemysłowych przez wrogów i utraty terenów, a więc panowania nad gospodarką.

Dziś ekonomiści i finansiści starają się poznać procesy działające w gospodarce i tu stymulować, tam przyhamować, aby uzyskać wykoncypowany efekt. Adolf podchodził do tematu z drugiej strony: chcemy mieć taki efekt i tak ma być. Myślę, że mniejsze zło, strawniejsze,  nas otacza i jest naszym dzisiejszym doświadczeniem – za dzisiejszymi Balcerowiczami nie stoi gestapo.