Przekąski poety

Pierwszą ma pod ręką, na wszelki wypadek. 

Drugą raz od święta, odstaną w kolejce. 

Trzecią na weekendy, bo z nią  krzepę ćwiczy. 

Wszystkie bardzo lubi,  więc  im pisze wiersze. 

Wiersz pierwszy:  zmysłowy, dla pierwszej napisał, 

lecz nie jej zalety  wychwalał w tych strofach. 

Raczej swe walory, dzięki których mocy, 

to każda być musi w smaku wyjątkowa. 

Wiersz drugi:  pochwalny, niby też dla pierwszej, 

w nim już tylko noty jak w cudnej  laurce. 

Chwalił jej przymioty, smakowe talenty, 

ale dziwnym trafem najpierw był dla drugiej. 

Wiersz trzeci: z tęsknotą i rzewnym westchnieniem, 

że mało mu doznań, więcej chce smakować. 

Ten bardzo się przydał, był ponadczasowy, 

więc trzeciej, jak tamtym, też zadedykował.

.