Sznurówki. Jedna przetarta, druga ma supeł. Rozwiąż  

rebus skojarzeń, by przywrócić do sensu kosmyki

myśli niezapisane w chmurze z wieczora,

zanim zajdą mgłą za wrzaskiem eteru.

Kolorowe pajęczyny wmawiają chęci. Łza  

światło reklam rozprasza. Nachalne trawienie duszy  

dudni na raty po sokach w żołądku. Kroki  

tropią cień naciągnięty na gołe drzewa.

Strach drętwieje w oczach. Niczym cienie

zdają się być wobec małej sinej rączki

karmionej igłą. Kłuje w oczy ostrość granic,

cienka linia istotnie odmiennych natur.

Brudna niedziela pospiesza dzwonkami. Chlapie

rozdrabniając tajemnicę cudu. Cyrk grosza

święci się dla opluwaczy zabobonów

w fazie z zakupami na nadchodzące gusła.

Poza nurtem wytropione z tłuszczu myśli

cieleśnie do tętniącej krwi tajemnicą

drgają od możliwych układów gwiazd.

Cud przeżywa się po tkankach w nadziei.

Sznurówki. Światła. Reklamy. Pośpiech.

Tło odbite od szklistych spojrzeń. Przyszłość

podwinięta do istoty ramion, by tulić.

Przemuś cud kolędą do pojęcia szczęścia.

2016.11.18

Wspominając wydarzenia z grudnia 2015.