Idziemy razem równo, równą drogą

i równo-miernie obrastamy w sadło,

a chociaż nie po drodze nam ze sobą,

idzemy, bo tak jakoś nam wypadło.

Idziemy wybijając butem nie-takt,

staranni własnych sumień czyściciele

i chociaż strona zwykle bywa nie ta,

idziemy razem w stronę gdzie mniej wieje.

A kiedy nam zawiewa w twarz

chwiejemy się na boki

i Boże chroń!

i Boże zbaw!

i mylą nam się kroki.

I byleby nie przekląć, gdy

przekleństwa pełne usta,

nie wypaść z gry i byleby

nie upaść, byle ustać...

A potem, gdy opada kurz, wiatr w plecy

łapiemy i słów używamy gładszych.

Idziemy przygarbieni i kalecy,

a oczy łzawią nam, gdy nikt nie patrzy.

Ewa Janus